Na pierwszych spotkaniach zbierany jest wywiad od opiekunów a także od samego dziecka. Jak przebiegał rozwój, jak wyglądają aktualne problemy, od kiedy trwają oraz czy utrudniają życie codzienne rodziny, czy inne osoby wokół dziecka też zauważają jego kłopoty?
Następnie rozpoczyna się proces budowania relacji i chęci do spotkań z terapeutą. U dzieci motywacja do terapii pojawia się często dopiero po kilku wizytach. Bardzo często wykorzystuje się w praktyce terapeutycznej funkcje zabawy, odwołując się do naturalnych zainteresowań dziecka i ulubionych form ekspresji (rysowanie, lepienie, układanie, zabawa wybranymi przedmiotami, gry planszowe itp.). Pomaga to nawiązać dobry kontakt z dzieckiem w naturalny sposób. Dzięki temu terapia bywa dla dzieci dużą przyjemnością. Zabawa daje dziecku możliwość odreagowania emocji, a terapeucie szansę na zaobserwowanie uczuć i zachowań małego pacjenta. Dziecko uczy się wyrażania uczuć i testuje w bezpiecznych warunkach, na ile są one akceptowalne społecznie. Wraz z terapeutą tworzy listę problemów, przedstawia pomysły co do ich rozwiązania, przekazuje ważne dla niego sprawy i problemy, pokazując jednocześnie, w jaki sposób je przeżywa. Dzięki bezpiecznej relacji dziecka z terapeutą możliwa staje się zmiana dotycząca emocji lub zmniejszenie trudności blokujących rozwój dziecka.